Marpa urodził się w Choukhyer w południowym Tybecie. Lama ze szkoły Sakjapa-Drogmi Lotsawa nauczył go sanskrytu i przekazał kilka nauk. Marpa, niezadowolony ze swych postępów w studiach, zdecydował się wymienić wszystkie swoje dobra na złoto, i pojechać do Indii aby otrzymać więcej nauk, które mógłby przywieźć ze sobą do Tybetu.
Pewnego razu, podróżując przez Nepal w kierunku Indii, Marpa spotkał dwóch uczniów Naropy, Kantapę i Pentapę, od których otrzymał nauki. Był nimi tak zachwycony, że zdecydował się poznać Naropę osobiście, aby móc otrzymać bezpośrednie instrukcje.
Studiował pod kierunkiem Naropy wiele lat, w ciągu dnia otrzymywał nauki, a nocami praktykował z oddaniem jednoupunktowioną koncentrację, osiągając mistrzostwo w teorii oraz praktyce Mahajany i Wadżrajany. W końcu Naropa
wyznaczył Marpę na swego następcę w Tybecie i przepowiedział, że jego linia mogłaby się znakomicie rozwinąć w Krainie śniegów.
Wielokrotnie podróżował do Indii i Nepalu, skąd przywiózł wiele nauk, które dla pożytku Tybetańczyków przetłumaczył z sanskrytu na tybetański.
Doświadczył wielu trudności i omal nie stracił życia w trakcie żmudnej podróży w poszukiwaniu Dharmy. Spotkał wielu mistrzów ale Naropa i Maitripa byli wśród nich najważniejsi. Pomimo tego, że miał żonę i dzieci, jego urzeczywistnienie było niezrównane. Było ono porównywane do pozbawionego nieczystości lotosu wyrastającego z błota. Dla niego, Samsara i oświecenie były nierozłączne, a wszystkie światowe zjawiska nie były różne od natury Buddhy. Dlatego też mógł wieźć zwykłe, samsaryczne życie pozostając niesplamionym. Marpa prawdziwie osiągnął stan Vajradhary lub Buddhy w jednym życiu.
Przetłumaczył na tybetański liczne nauki Mahamudry i Wadżrajany, których szeroko nauczał.
Jego uczeń Milarepa został wybrany na kontynuatora linii.
